Flip Noorman leidt een sessie samen met zijn gelegenheidsformatie ‘De Moordmannen’ waarbij naast vaste compagnon Vera van der Bie, (viool/zang) ook leden van het Amsterdams Andalusisch Orkest: Mehmet Polat (ud) en Alper Kekeç (percussie) aansluiten. Zij brengen samen een gruwelijk hilarische set van zelfgeschreven moordballades afgewisseld met hier een daar een traditioneel volkslied met dezelfde thematiek. Verwacht een voorstelling vol krankzinnige meezingers, kroeggevechten, karakters die het recht in eigen handen nemen, slaapwandelaars en een 100-jarige die zijn dementerende vrouw een kussen op het hoofd drukt.

TLBB is de meest stijlvolle band van Nederland. Topmuzikanten en een gepassioneerde frontman bieden een ruige en zwoele nachtclubsfeer. Deze party-kings bepalen de sfeer en maken zo van elke gelegenheid een onuitwisbare herinnering. TLBB beheerst de juiste combinatie van repertoire, onberispelijke uitstraling en entertainment van het hoogste niveau. De band is daarom de vaste act bij toplocaties zoals Amstel Hotel, Librije, Huis Ter Duin en Hotel New York.

Fay Lovsky komt met bedenkelijke liedjes want we horen steeds vaker over cartoonisten, of cabaretiers die echt niet meer mogen. Dan is dus nu het wachten op het moment dat muziek wordt verboden. Op verschillende plekken in de wereld is het al zover - Korea, Brunei, Mali. Maar in het westen? Er zijn radiostations waar Frank Zappa niet mag, want dat zou pervers zijn, of Ray Charles en Betty Carter, want die zingen over date-rape. Om dan maar vast op de zaak vooruit te lopen houdt Fay Lovsky een aantal liedjes tegen het licht, oud, en nieuw, en ook van eigen hand. En ja, afhankelijk van hoe je ernaar kijkt zijn ze helemaal fout.

In de ‘schakelkamer’ van ons brein komen alle muziekstromingen samen en worden onze zintuigen op originele wijze uitgedaagd en geprikkeld. Lock, Stock & Barrel maakt hier handig gebruik van; grote hits en guilty pleasures worden onder de loep en ja, soms ook op de hak genomen. De composities van de songs zijn grappig en apart, resulterend in een ware muzikale metamorfose. Folk, jazz, country, pop, bluegrass, het komt allemaal langs in deze voorstelling Thalamoes. Deze eigenzinnige muzikale reis laat zich als een verhaal vol humor, anekdotes en bravoure vertellen door drie ervaren en bevlogen muzikanten.

Buiten dat Sem en Leif al meer dan tien jaar in de Leif de Leeuw Band spelen, spelen ze ook al jaren als duo. Tijdens de pandemie werd de vraag naar kleinere optredens in een akoestische duo bezetting steeds groter. Tijdens deze shows ontwikkelden ze een eigen duo sound met invloeden uit Americana, country en folk muziek. De reacties waren zo goed dat Sem en Leif besloten om een album op te nemen. Sem zingt en speelt mandoline en gitaar. Leif speelt bij deze shows gitaar, mandoline, pedal steel en lap steel. Ze nemen hun mooiste vintage instrumenten mee om de muziek zo puur en mooi mogelijk te brengen.

In dit intieme theaterconcert verkennen de Henri Vries en Gijsbert Diteweg het liefdesrepertoire van Neil Young. Zijn mooiste liedjes, over oprechte liefde en verhalen uit zijn (liefdes)leven onder het motto: 'Pardon my Heart'. Muziekkenners beschouwen de Canadese singer-songwriter Neil Young als een icoon van de rockmuziek, een legende uit de jaren '60. Als kind kreeg hij een plastic ukelele van zijn vader waarmee zijn liefde voor snaarinstrumenten was geboren. De stem van de Vries lijkt zo op die van Young, dat hier wel sprake moet zijn van een vocale dubbelganger.

Het was voor mij al heel vroeg duidelijk welke kant ik op wilde. Als klein meisje werd ik al helemaal blij van muziek in al zijn vormen en zong ik de hele dag door. Vanaf het moment dat ik voor het eerst Taylor Swift op de radio hoorde, kwam ik erachter dat mijn hart specifiek sneller ging kloppen voor americana. Een beetje van alles bij elkaar, maar zo authentiek en puur. Zo fijn! Taylor Swift is ook degene die mij heeft geinspireerd om zelf gitaar te gaan spelen en voorzichtig liedjes te gaan schrijven. The Chicks, Alison Krauss en Kacey Musgraves waren inspiratiebronnen die daarna snel tevoorschijn kwamen.

Zonde om die liedjes te laten verstoffen, vindt Ernst. ‘Als je niet oppast raakt Jules’ repertoire vergeten en verdwenen.’ Daarom treedt Ernst op in het land om het werk van zijn vader opnieuw onder het publiek te brengen. Met drieduizend liedjes is er keuze genoeg.’ In zijn concertreeks zingt en speelt Ernst een mix van vrolijk werk en verdiepend repertoire. Hij wordt begeleid door pianist Izak Boom en bassist Pieter Althuis. Het drietal noemt zich De Corte & Consorten. ‘Die naam was nog een idee van mijn vader.’